X-02-02-10

Vandaag had ik 100 euro vals geld in mijn zak. Het voelde als toen ik zei: ik weet niet wat ik voel. Later die dag verloor ik woorden, terwijl ze vielen dacht ik : Het één wisselt het ander in. Deze woorden waren 100 euro waard. En de dag werd ongemerkt nacht. Toen las ik zijn woorden en wist waarom de mijne hun waarde hadden verloren. Tussen glazen en as, schemering en te lange zoenen: Hij had gelijk. En ik was blij met zijn gelijk. Want op iemands gelijk kan je bouwen, valse waarden afgeschud. Zien dat er nog meer kan vallen.

Ik doe geen beloftes, misschien hadden dit mijn enige woorden moeten zijn. Cállate Nicoletta, zei hij vandaag, waarop ik meteen zei: Cállate de todo o puedo hablar del tiempo? Hij lachte en zei: Quiero decir: no pienses tanto. Relájate. Dus ik dacht een tijdje zonder te spreken. De valse briefjes lagen op tafel. Eerlijkheid had gewonnen. Het was oud papier geworden, je kon er zelfs geen boodschappenlijstje op maken. Een deprimerende boekenlegger, misschien, nog minder waard dan de leugen.

De nacht is niet ten einde, o nee, ik zou met 15 dronkenmannen mee kunnen gaan. Zuipen, pogingen doen gewaagde intelligente dingen te zeggen. Om mezelf verrassend te horen zeggen dat de leugen nog mooier kan worden ingepakt. Briefpapier van briefjes van vijftig. Vijfvijftig. Je hebt iets ontwaakt/ sprak in mij.