Me retiro
zei hij ernstig
en ik vertaalde in mijn hoofd
het park van goed verpozen
op de zelf betrokken
ik trek me terug
er kwam een beeld in me op
hoe iemand zichzelf naar zichzelf trekt
waar ging die ander heen?
naar mij wellicht
die daar zo schamper
op de stoep draalde
(Hoe heet dat als je op de bal
van je voet draait)
ik had mijn handen in m’n zakken
ook zij hadden zich teruggetrokken
het had nu geen zin meer
om in zijn arm te haken
ik had al genoeg bewogen
in die dalende spiraal
van zijn onvermogen
misschien moet het een liefde zijn
die met wilde stromen
oude blaadjes
afrukt, paden schoonveegt
het park evenzo vernielt
als weer nieuw doet opstaan
niet het zachtjes tikken op de ruit
een zacht trekken aan je mouw
de kriebel van de wind
waardoor je je kraag
wat hoger trekt
en met stevige pas
je weg voortzet
-Vertekend Leven 2018-
Posts
No comments:
Post a Comment