Zuidelijke Flarden 4

alleen op zaterdagavond

ik stap de kerk binnen

de mis is in volle gang

het galmt

dat mijn rok over de knie is

geeft me een vreemd genoegen

ontzag is je ongemerkt

gezien weten

er is altijd iemand

aan wie je te meten

van apostelen heb ik

geen kaas gegeten

maar barmhartigheid

lijkt me een mooi streven

in ieder universum

de goden in de Melkweg

trekken denkbeeldige lijnen

tussen sterren en stof

zodat zij onze grenzen begrijpen

alles wat benoemd wordt,

sluit buiten

maakt de ander anders

de priester zegt

lever je hart uit

-corazon entregado-

even snel vertaald

overgave aan de naaste

onder m’n zoom prikte een mug

ik liet het maar begaan

ik mompelde het onverstaanbare

versteld van mijn overgave

alleen knielde ik niet op het hout

evenals een aantal bejaarden

ook de hosti haalde ik niet

schijnheilig wilde ik niet zijn

er is maar een verlosser, ik dacht

aan wijn, goud en zondes

wat als vis klinkt in het zuiden

ik vroeg me af of als je uit

liefde komt je kan verraden

de vrouw voor me stak haar hand uit

ik raakte haar huid

mijn hart lag erin

als in al mijn woorden

vader, almachtige, die altijd meekijkt

uw koninkrijk kome

ik ging richting uitgang

liet de priester links liggen

vervuld van verbonden eenzaamheid

stapte ik de avond in

de terrassen waren vol

en de flessen ademden uit

Uit: Vertekend Leven, 2017

Zuidelijke Flarden 3

als ik te lang niets hoef,

is alles de schaduw van liefde

de jongelingen in de portiek

hoe ik van drie zinnen

een kort verhaal maak

zijn wilde haar en hoe hij

over zijn baard wrijft

lijkt op

nieuwe nachten,

ongestreken lakens

ik verkies de logeerkamer

en hij zegt

ik ben doodop

en gaapt nog eens

toen na een tijdje bleek

dat ik zou blijven, vouwde ik

je t shirts en vulde

de keukenkastjes aan

zo begon ik in je ruimte

te bestaan

ook als ik er niet was

de planten kregen te veel water

en de koffie was nooit op

als je thuiskwam in je huis

-wat al je thuis was,

nu een beetje bezet-

zocht je me voor de zoen

die wachtte op de bank, ik was

niet thuis, noch onderweg

maar naast jou even

in verwachting

zoals bij een halte

de tijd verlengt in staren

Uit: Vertekend Leven, 2018

Zuidelijke Flarden 2

Sevilla

koningin van het zuiden

trots en vergeetachtig

ontvangt het nieuws nog

per post

verdwaalt 

in haar eigen steegjes,

je ziet de sleep

de hoek om buigen,

jij die je slaapdronken

in andere eeuwen waant,

net te laat de luiken 

voor de parade

de gouden muiltjes

de ondergrondse baden

de rest van de ochtend

wandel ik door mijn twijfels

en gedrochten

leun met mijn blote rug

tegen vertraagde stenen

de versleten wervels

bezweken aan de herinnering

van prinsen en Arabieren

en ben buitenadem

Uit: Vertekend Leven, 2018

Zuidelijke Flarden 1

Beetje verliefd op de Argentijn,

op September, op dat zuidelijke ritme,

op dit glas wijn

Beetje ingenomen door

niet-beschreven dromen

niet-gekregen kussen

de eerste herfstbries

oude mannetjes op bankjes

Een beetje verdwaald

in lege batterijen, rommelende fietsen

onbeantwoorde vragen

en waarheen het pad

nou weer is afgeslagen

uit: Vertekend Leven, 2017

metrokus

gespannen kussen in de metromond

onmerkbaar glijden de avondmensen

langs hun pril geluk

zij, de ledematen strak in het gelid,

bang dat het knipperend lantaarnlicht

het lot verschrikt

dat het verglipt

naar achter gezogen

het zwarte gat in

waar over matte rails

avondmensen verglippen

in hun knipperend lot,

verschrikt door de prille kus

-Uit: Vertekend Leven, 2018

Me retiro

Me retiro

zei hij ernstig

en ik vertaalde in mijn hoofd

het park van goed verpozen

op de zelf betrokken

ik trek me terug

er kwam een beeld in me op

hoe iemand zichzelf naar zichzelf trekt

waar ging die ander heen?

naar mij wellicht

die daar zo schamper

op de stoep draalde

(Hoe heet dat als je op de bal

van je voet draait)

ik had mijn handen in m’n zakken

ook zij hadden zich teruggetrokken

het had nu geen zin meer

om in zijn arm te haken

ik had al genoeg bewogen

in die dalende spiraal

van zijn onvermogen

misschien moet het een liefde zijn

die met wilde stromen

oude blaadjes

afrukt, paden schoonveegt

het park evenzo vernielt

als weer nieuw doet opstaan

niet het zachtjes tikken op de ruit

een zacht trekken aan je mouw

de kriebel van de wind

waardoor je je kraag

wat hoger trekt

en met stevige pas

je weg voortzet

-Vertekend Leven 2018-

Voor J.

Al op de terugweg
ontmoette ik een muzikante
Ze zat tegenover me
en sprak veel trager
dan mensen meestal spreken

Haar woorden braken
in het midden soms
‘Zuidelijke tongval’ 
kwam in me op

Ze klonk alsof ze
liever wilde zingen,
spreken een heel gedoe was
Bijna zonde

Ik was op slag benomen

Waar ze vandaan kwam,

was geweest,
kwam ik niet achter
in onze uren samen
Ze leek meer onderweg

meer ergens naartoe

Ze zweeg beter dan menig ander
en in haar zwijgend profiel
begreep ik wie haar liefhad

Zelfs als ze dagelijks was,
bleef het haar omgeven
Als de kinderen 
die bij wolven opgroeien
en nooit meer helemaal
bij de mensen horen

We aten kroketjes

Misschien dat we zelfs lachten
‘s Nachts luisterde ik haar album
sliep niet en verwachtte
de plaat te moeten draaien.

Ze hield van herders 
en hun schapen
en van één man

Wist niet waarom

noch of het goed was

Dat hoorde niet bij haar vragen

De nacht hield me wakker
en woelde in mijn buik
Het speet me dat ik ergens
haar taal was vergeten

Al mijn zinnen begon 

met: waarom, waarom.

Uit: De Tweede Afslag

Vejer 2017